telefon komórkowy

Telefon komórkowy

Rozwój telefonii komórkowej

Na obszarze podzielonym w ten sposób możliwe stało się wielokrotne wykorzystanie tej samej częstotliwości w różnych komórkach, a tym samym zwiększenie liczby obsługiwanych stacji. Niemożliwe było użycie tych samych częstotliwości w komórkach sąsiadujących ze sobą , gdyż prowadziło to do tzw. interferencji współkanałowych, które wywoływały zakłócenia i uniemożliwiały osiągnięcie wymaganej jakości usługi.

Okazało się, że występowanie interferencji jest uzależnione nie od odległości między komórkami wykorzystującymi tą samą częstotliwość, a od stosunku odległości do promienia komórek. Ponieważ promień komórki zależy od mocy użytego nadajnika, stosunek odległości do promienia mógł być regulowany przez inżynierów systemu. Inżynierowie pracujący nad rozwojem sieci komórkowej, wiedząc, że zmniejszanie rozmiarów komórek prowadzi do zwiększania pojemności systemu, zakładali teoretycznie możliwość budowy sieci składającej się z kilku tysięcy komórek, która mogłaby obsługiwać nawet milion użytkowników.

Budowa takiej sieci od samego początku byłaby niezmiernie kosztowna, dlatego zdecydowano się na konstrukcję systemu, dzieląc obszar na kilka dużych komórek, które z czasem miały być dzielone na coraz to mniejsze. Technika ta oferowała wiele korzyści, pozwalając na rozwój systemu w czasie i zwiększanie liczby użytkowników wraz ze wzrostem zainteresowania. W czasie prac nad nowym systemem pojawił się jeszcze jeden problem związany z przemieszczaniem się użytkowników z obszaru jednej komórki na obszar drugiej. Przy niewielkich rozmiarach komórek zmiany takie dokonywały się bardzo szybko, zwłaszcza w przypadku użytkowników korzystających z samochodów.

Aby przejście z jednej komórki do drugiej nie miało wpływu na ciągłość transmisji, opracowano technikę przełączania kanałów (ang. hand-off). System komórkowy miał być wyposażony w centralne urządzenie kontrolujące stan połączeń w sieci, a także w systemie komutacji przełączający połączenia na obszar działania innego nadajnika. Wymagało to opracowania jeszcze kilku technik kontrolujących aktualne położenie stacji ruchomej. Nie było z tym zbyt wiele problemów i w roku 1947 prace nad pierwszą propozycją systemu telefonii komórkowej zostały zakończone. Mimo że pierwsza propozycja telefonii komórkowej pojawiła się już w końcu lat czterdziestych, na uruchomienie pierwszych systemów musiano poczekać jeszcze około 3 lata.

Utworzenie sprawnie działającej sieci komórkowej wymagało przydziału nowych częstotliwości, którą to decyzję podjęto w Stanach Zjednoczonych dopiero w latach sześćdziesiątych. Następne lata to okres standaryzacji oraz wielu regulacji prawnych związanych z wprowadzeniem nowych systemów, które na szerszą skalę zaczęły się pojawiać w latach osiemdziesiątych.

W Stanach Zjednoczonych był to system AMPS (ang. Advanced Mobile Phone Service), a w Europie: skandynawski system NMT (ang. Nordic Mobile Telephone System), europejska wersja AMPS nazwana TACS (ang. Total Access Communications System) oraz dwie mniej znane architektury: francuska R2000 i niemiecka C-450. Systemy te były systemami analogowymi i określa się je dzisiaj mianem systemów pierwszej generacji.

Od chwili wprowadzenia, tempo, w jakim wzrastała ich popularność, było zaskoczeniem dla wielu ekspertów. W krótkim czasie z ich usług w samej tylko Europie korzystały setki tysięcy abonentów. Rosnąca bardzo szybko liczba użytkowników sprawiła, że pojemność systemów analogowych zaczęła się wyczerpywać już w latach osiemdziesiątych. Pojawiła się również potrzeba opracowania ogólnoeuropejskiego systemu komórkowego. Istniejące systemy pierwszej generacji działały zupełnie niezależnie od siebie, co uniemożliwiało komunikację między abonentami dwóch różnych systemów.

Problem ograniczonej pojemności sieci analogowych, a także potrzeba istnienia systemu działającego na terenie całej Europy dały początek opracowaniom nowego systemu.

Cyfrowy system telefonii komórkowej - GSM

W 1982 roku CEPT (Conference Europeenne des Administrations des Postes et des Telecommunications) widząc potrzebę ogólnoeuropejskiego standardu dla usług komunikacyjnych, zlecił opracowanie rekomendacji nowego systemu. Opracowaniem tym zajęła się grupa "Group Special Mobile, która wkrótce zarezerwowała dla przyszłego systemu dwa przedziały częstotliwości w paśmie 900 MHz. Główne założenia poczynione zostały do roku 1986. Widząc wielkie możliwości, jakie niesie ze sobą technika cyfrowa, zadecydowano, że nowy standard będzie całkowicie cyfrowy. Dawało to możliwość lepszego wykorzystania pasma radiowego, a tak że uzyskania zdecydowanie wyższej jakości transmisji. System cyfrowy umożliwia również realizację usług nieznanych w systemach analogowych oraz gwarantuje swoim użytkownikom większe bezpieczeństwo.

Podjęto także decyzję, że nowy system będzie kompatybilny z siecią ISDN5. Założono, że do konstrukcji stacji ruchomych, w tym terminali kieszonkowych, zastosowane będą układy scalone VLSI6. Dzięki temu nowe terminale mogły być mniejsze i tańsze niż stacje stosowane do tej pory. We wrześniu 1987 roku powołano porozumienie przyszłych operatorów systemu, którego zadaniem miał być nadzór nad standaryzacją, opracowanie zasad taryfikacji oraz planowanie wprowadzenia usług. Ustalono wówczas termin uruchomienia systemu na lipiec 1991 roku.

Mimo że podstawowa wersja systemu - nazwanego GSM (ang. Global System for Mobile communications) była gotowa już w roku 1989, planowane wcześniej uruchomienie systemu opóźniło się. Przyczyną był brak opracowanych na czas testów homologacyjnych, służących do testowania elementów sieci GSM. Pierwszy system GSM został zaprezentowany na targach TELECOM w Genewie w październiku 1991 roku, a pierwsze komercyjne systemy uruchomiono w roku 1992. Od tej chwili popularność systemu rośnie w oszałamiającym tempie.

Niezależnie od GSM na świecie istnieją jeszcze dwa cyfrowe systemy telefonii komórkowej: w USA system IS-95 i w Japonii system JDC (ang. Japanese Digital Cellular).

Telefonia komórkowa w Polsce

W naszym kraju pierwszy telefon komórkowy zaczął funkcjonować w roku 1992. Rok wcześniej, w lutym, rozstrzygnięto przetarg na budowę polskiej sieci komórkowej. Wygrały go dwie znane firmy: Ameritech i France Telecom. Wspólnie z polskim partnerem, TP SA, utworzyły one w październiku 1991 roku spółkę PTK Centertel Sp. z o.o., która została operatorem systemu telefonii komórkowej w Polsce. Dnia 28 grudnia 1991 otrzymała ona zezwolenie telekomunikacyjne upoważniające do zakładania i używania urządzeń sieci radiokomunikacji ruchomej oraz do świadczenia za ich pomocą usług.

Systemem stosowanym w Polsce jest wspomniany wcześniej skandynawski system NMT, a dokładniej jego ulepszona wersja NMT 450i. Oficjalne uruchomienie tego systemu nastąpiło w Warszawie w czerwcu 1992, a w grudniu tego samego roku na terenie innych większych miast, między innymi Krakowa, Łodzi, Poznania, Szczecina i innych. Bardzo szybko łączność komórkowa pokryła 65% powierzchni kraju, w tym wszystkie duże miasta i tereny wokół dróg i pomiędzy nimi. W maju 1995 roku liczba abonentów przekroczyła 50 tysięcy. Procentowy przyrost liczby abonentów od listopada 1994 r. do maja 1995 r. wyniósł w naszym kraju 112% i był jednym z najwyższych w krajach Europy Środkowej i Wschodniej.
Centertel NMT ma wciąż kilka tysięcy wiernych abonentów (stan na rok 2006), którzy opierają się marketingowym pokusom przejścia na niższe taryfy w Orange. W przeważającej części są to rybacy, którzy odkryli, że ze wszystkich sieci telefonii komórkowej w Polsce Centertel ma największy zasięg na morzu (ze względu na większe komórki sieci analogowej - komórki są tym większe im niższej częstotliwości używa dany system).

Najbardziej znani producenci telefonów komórkowych
Nokia
Sony Ericsson
LG
Samsung

Od 1 stycznia 2001 operator sieci zaprzestał przyjmowania nowych klientów.

Sieć będzie jednak istniała co najmniej do roku 2010 z dwóch powodów: TP podłączyła 250000 swoich klientów na wsiach i odległych terenach poprzez centralki korzystające z sieci Centertela (ze względu na oszczędności w porównaniu z kosztami prowadzenia kabla). Abonenci tacy mają numery stacjonarne TP, jednak infrastruktura analogowej sieci komórkowej jest im niezbędna. Jako sieć analogowa z niezakodowanymi rozmowami, Centertel jest łatwy do podsłuchania przy użyciu zwykłego odbiornika.

..:Silnik elektryczny:..

Silnik elektryczny jest to maszyna która zamienia energię elektryczną w energię mechaniczną.

Siła elektrodynamiczna

U podstaw działania silnika elektrycznego leży zjawisko powstawania siły elektrodynamicznej

W zależności od kierunku prądu płynącego w przewodniku jest on wypychany lub wciągany do wnętrza pola wytwarzanego przez magnes. Siłą odpowiedzialną za ruch przewodnika jest siła elektrodynamiczna.


Podstawy funkcjonowania

Moment elektromagnetyczny

W największym uproszczeniu, za silnik elektryczny możemy przyjąć model składający się z dwóch magnesów trwałych: zewnętrznego reprezentującego stojan i wewnętrznego odpowiadający wirnikowi silnika



Ten model silnika jest najprostszym z możliwych. Zawiera on tylko 2 bieguny (1 para), a składowe pola magnetyczne wytwarzane są przez magnesy trwałe. W rzeczywistych silnikach w zależności od ich rodzaju zastępuje się magnesy trwałe odpowiednimi uzwojeniami dla wirnika lub/i stojana, które zasila się prądem stałym lub przemiennym. Zwiększa się również liczba par biegunów.


Jeżeli magnes wirnika posiadający swobodę ruchu, ustawiony zostanie w dowolnym położeniu względem magnesu stojana, przytwierdzonego do jakiejś nieruchomej obudowy, to pod wpływem działania sił magnetycznych pojawi się moment obrotowy, który obróci wirnik w położenie, w którym siły magnetyczne się zrównoważą.


Taka maszyna potrafiłaby tylko sprowadzać wirnik z dowolnego położenia względem stojana do jednego konkretnego położenia (położenia pionowego), w którym bieguny przeciwne magnesów reprezentujących stojan i wirnik znajdują się naprzeciwko. W stanie ustalonym maszyna ta nie miałaby żadnego momentu obrotowego. Odpowiednie konstrukcje różnych silników elektrycznych zapewniają niezerową wartość momentu obrotowego i podtrzymanie ciągłości ruchu.

Lutownica

Lutownica

Lutownica to narzędzie służące do lutowania. Składa się ona z kolby, służącej jako uchwyt oraz grota, czyli części mającej bezpośredni styk ze spoiwem – lutem. Możemy je podzielić na:

* lutownice transformatorowe, w których wysoka temperatura jest uzyskiwana poprzez przepływanie prądu o dużym natężeniu przez drut, który jest zarazem grotem. Ich nazwa pochodzi od transformatora, który jest jej integralną częścią. Lutownice te są dość popularne, gdyż czas nagrzewania grota jest krótki (kilka sekund). Nowocześniejsze rozwiązania posiadają wbudowane oświetlenie skierowane na miejsce lutowania, oraz kilkuzakresowy przełącznik mocy. Ich wadą jest brak dokładnej kontroli temperatury grota oraz silne pole elektromagnetyczne wokół grota.

* lutownice grzałkowe (oporowe), w których metalowy (zazwyczaj miedziany lub wykonany ze stopów miedzi) grot podgrzewany jest elektryczną grzałką. Najprostsze zasilane wprost z sieci nie pozwalają na regulację/stabilizację temperatury. Odmianą lutownicy grzałkowej jest tzw. lutownica kolbowa, w której grot wykonany jest z masywnego kawałka metalu. Powoduje to akumulację znacznych ilości energii cieplnej, co ułatwia lutowanie większych elementów. Natomiast stacje lutownicze, które składają się z zasilacza (i najczęściej stabilizatora) oraz dołączonej do niej tzw. kolby – grzałki w odpowiedniej obudowie, zasilanej najczęściej napięciem 24 V są chętnie stosowane do lutowania układów elektronicznych, ponieważ kolba jest lekka.

* lutownice z elektrodami grafitowymi zbudowane są na bazie transformatora, który zasila szczypce wyposażone w elektrody węglowe. Po zamknięciu obwodu grafitowymi elektrodami na przewodzącym prąd elemencie lutowanym, płynie prąd elektryczny, wydzielając ciepło na styku grafit – element lutowany. Zaletą jest duża moc, zaś wadą (zwłaszcza przy lutowaniu twardym) pozostawiany ślad elektrody grafitowej.

* lutownice gazowe, których grot podgrzewany jest palnikiem zasilanym gazem (np. propan-butan). Możliwe jest użycie takiej lutownicy bez grota – wówczas wykorzystywane są gorące gazy spalinowe. Mają one większe możliwości niż transformatorowe, ponieważ topią np. cynę z dodatkiem miedzi której nie roztopi lutownica transformatorowa.

* lutownice podgrzewane zewnętrznym źródłem ciepła to po prostu miedziany grot na uchwycie; grot po podgrzaniu w płomieniu palnika (np. na kuchence gazowej) przez kilkadziesiąt sekund zachowuje na tyle wysoką temperaturę, że umożliwia lutowanie (zasada działania podobna do żelazka z "duszą"). Obecnie lutownice takie, jako całkowicie archaiczne, niewygodne i nie nadające się do precyzyjnych prac – całkowicie wyszły z użycia.

Wiertarka

Wiertarka
Wiertarka to urządzenie do wiercenia, rozwiercania i pogłębiania okrągłych otworów przy pomocy wiertła. Proste wiertarki ręczne (zwane świdrami) były używane już 4 tys. lat p.n.e. W średniowieczu używano wiertarek napędzanych siłą mięśni lub przez koła wodne. wiertarka ręczna – przenośne urządzenie do wiercenia z napędem ręcznym (za pomocą korby – korba, z trzonem spiralnym – furkadło), elektrycznym lub pneumatycznym wiertarka stołowa – niewielka obrabiarka ustawiana na stole warsztatowym wiertarka kolumnowa – wiertarka, lub jej wrzeciono jest mocowana na kolumnie umożliwiającej pozycjonowanie wiertarki, jej przesuw w pionie oraz pionowy napęd wiertarka udarowa – wiertarka, w której wiertło, oprócz ruchu obrotowego, wykonuje ruch posuwisto-zwrotny, uderzając o obrabiany materiał, stosowana do obróbki materiałów twardych i kruchych, głównie materiałów budowlanych wiertarka rewolwerowa – z rewolwerową głowicą narzędziową wiertarka wielowrzecionowa – z wieloma obracającymi się jednocześnie wrzecionami, można nią wiercić wiele otworów jednocześnie wiertarka współrzędnościowa – do wiercenia otworów o bardzo dokładnym położeniu
najpopularniejsze są wiertarki z zasilanie z sieci za pomocą kabla. Są one zasilane prądem dwieście trzydzieści wolt, a dzięki temu wiertarki są silne i mogą wiercić nawet w twardym materiale. Jednak zdarzają się wiertarki bezprzewodowe czyli tak zwane wkrętarki, jednak są one słabsze od wiertarek, a to ze względu na źródło zasilania. Jednak są one o wiele bardziej poręczne, ale o nich w następnym podpunkcie. Często wiertarki posiadają kilka przełączników, które pozwalają na zmianę ich trybu pracy i oczywiście na załączanie i rozłączanie naszego urządzenia. Musimy wiedzieć, że wiertarki muszą również posiadać bezpieczniki, ponieważ w przypadku zwarcia czy natrafienia na przewód z prądem musi się ona bardzo szybko rozłączyć aby się nie uszkodzić czy nie zranić operatora. Praca z wiertarką wydaje nam się bardzo łatwa ale nie jest tak do końca, ponieważ wiertarka pracuje rotacyjnie, a co za tym idzie oczywiście wiertła bardzo szybko się kręcą, a w przypadku dostania się materiału bardzo miękkiego jak na przykład ludzka skóra to wiertło rozpędzone do wielkich obrotów nie będzie miało większych oporów aby ją zranić czy nawet poszarpać. Praca z wiertarką wymaga wielkiej odpowiedzialności i jednocześnie wielkiej ostrożności, ponieważ bardzo szybko może się zakończyć wielką katastrofą. Ogólnie rzecz biorąc to wiertarki ręczne nie są wielkie, ponieważ człowiek musi być w stanie utrzymać je w dłoni czyli również nie mogą dysponować ogromnymi siłami, ale jednak wystarczą one aby zranić człowieka w bardzo dotkliwy sposób. Często zdarza się na przykład rozpędzić nam wiertarkę, a następnie szybko dołożyć ją do materiału, który ma być przewiercony, ale nie jest to dobre rozwiązanie, ponieważ może nam zablokować wiertło, a wiertarka wykona obrót co może nawet skończyć się złamaniem. Wiertarka ręczna robi mnóstwo nieprzyjemnego hałasu.



Budowa wiertarki elektrycznej

1. 
   
silnik elektryczny

2. przekładnia
3. skrzynka posuwów
4. łożyska
5. wrzeciono
6. uchwyt narzędziowy (wiertarski)
7. elementy sterujące:
   1. włącznik
   2. pokrętła posuwów
   3. dźwignia kierunku obrotów
   4. dźwignia zmiany prędkości wrzeciona
8. bezpiecznik
9. przewód zasilający
10. obudowa
11. stół materiałowy
12. uchwyt materiału (np imadło wiertarskie)
13. podstawa
14. układ chłodzenia wiertła

Mikrofon

Mikrofon

przetwornik elektroakustyczny służący do przetwarzania fal dźwiękowych na impulsy elektryczne. Słowo mikrofon pojawiło się w słownikach po raz pierwszy pod koniec XVII wieku, oznaczając "instrument zwiększający głośność dźwięku", czyli trąbkę przystawianą do ucha. Pierwsze mikrofony kwasowe (połaczona z membraną iglica poruszała się w rozcieńczonym kwasie) pojawiły się w latach siedemdziesiątych XIX wieku za sprawą Greya i Bella i zostały wykorzystane w początkach telefonii.W tradycyjnych mikrofonach dynamicznych fale dźwiękowe powodują drgania cienkiej elastycznej membrany wraz z cewką, która jest do niej umocowana. Drgania cewki, która umieszczona jest między biegunami magnesu, wzbudzają w niej przemienny prąd elektryczny o częstotliwości odpowiadającej częstości drgań fal dźwiękowych. W wyniku przetwarzania otrzymuje się z mikrofonu przebieg elektryczny – sygnał foniczny w postaci siły elektromotorycznej E, napięcia wyjściowego U oraz prądu I odpowiadającego przebiegowi akustycznemu.

Rodzaje mikrofonów
Ze względu na sposób przetwarzania drgań membrany na sygnał foniczny mikrofony dzielimy na: stykowe (węglowe)
piezoelektrycznedynamiczne (magnetoelektryczne)
wstęgoweopornościowe
pojemnościowe (elektrostatyczne)
pojemnościowe
elektretowelaserowe

Mikrofony stykowe (węglowe)
Mikrofon węglowy został opracowany przez Edisona i powstał jako rozwinięcie mikrofonu kwasowego, w którym kwas zastąpiono granulkami węgla, zmieniającymi swą rezystancję pod wpływem ciśnienia wywieranego przez membranę. Mikrofony stykowe stosuje się przeważnie w telefonach. Ich zakres przetwarzania jest wąski, węższy niż widmo mowy ludzkiej, a zniekształcenia są duże w porównaniu z innymi mikrofonami, jednakże w tego typu rozwiązaniach wady te nie mają większego znaczenia. Mikrofony stykowe mają jednakowoż wiele zalet: ich konstrukcja jest bardzo prosta (przez co są praktycznie bezawaryjne), posiadają dużą skuteczność, są trwałe i tanie. Przepływ prądu jest tu modulowany poprzez zmianę rezystancji elektrycznej spowodowanej poruszaniem się części mechanicznych mikrofonu. Jest to mikrofon typu podłużnego, w którym komorę tworzy płaska nieruchoma elektroda węglowa, odizolowana od ścianki pudełka, pierścień filcowy oraz membrana węglowa oparta na krawędzi pudełka i dociśnięta do niego przykrywka z otworami. Pierścień filcowy służy do tłumienia drgań własnych membrany. Wkładka jest umieszczona w obsadzie zwanej mikrotelefonem i przykryta tzw. mównikiem, którego zadaniem jest skierowanie energii akustycznej na membranę mikrofonu. Prąd elektryczny jest doprowadzony do wkładki za pośrednictwem sprężyn stykowych w mikrotelefonie i płynie przez pudełko, membranę i proszek do elektrody nieruchomej. Zmiany rezystancji wkładki są proporcjonalne do zmiany zgniotu proszku, czyli do wychylania się membrany – przez to dla zachowania stałej skuteczności mikrofonu wychylenia membrany muszą być jednakowe w całym zakresie przetwarzania. Skuteczność mikrofonu zmienia się w bardzo szerokich granicach – znacznie wzrasta przy częstotliwościach drgań własnych membrany.

Mikrofony magnetoelektryczne (dynamiczne)
Wynalazcami mikrofonu dynamicznego są W. C. Wenete i A. C. Thuras z firmy Bell Labs, którzy opatentowali swój pomysł w 1931 roku. Wewnątrz mikrofonu magnetoelektrycznego, pomiędzy biegunami magnesu stałego, znajduje się cewka przymocowana do membrany. Fale dźwiękowe, wprawiając membranę w drgania, powodują poruszanie się cewki w polu magnesu i indukują w niej prąd. Działają one dzięki indukowaniu się siły elektromotorycznej pod wpływem względnego ruchu źródła pola magnetycznego i przewodu. Dochodzi do tego zjawiska, gdy przewód będzie się poruszał w stałym polu magnetycznym, lub – gdy przewód będzie nieruchomy, a zmianie będzie podlegał strumień magnetyczny – przechodzący przez ten przewód. Jeśli wykorzystany jest pierwszy przypadek to takie mikrofony nazywa się cewkowymi i wstęgowymi:

Mikrofony wstęgowe
Odbiornik energii akustycznej stanowi tutaj cienka wstęga aluminiowa, zawieszona między nabiegunnikami magnesu. Tylko jedna strona wstęgi jest otwarta i wystawiona na działanie fal akustycznych. Druga strona jest osłonięta szczelną obudową, zakończoną długą rurką, zwiniętą spiralnie w pudle stanowiącym podstawę mikrofonu. Wstęga mikrofonu jest wykonana z paska blachy aluminiowej (zwykle o grubości ok. 5 μm, szerokości ok. 5 mm i długości ok. 6 cm), pofałdowanego na całej długości, w celu nadania większej giętkości w kierunku ruchu i sztywnienia w kierunku poprzecznym dla zabezpieczenia przed skręcaniem. Ze względu na dużą wrażliwość, wstęga jest podatna na wszelki ruchy powietrza i przy silniejszym podmuchu powietrza może ulec trwałemu odkształceniu, a nawet zerwaniu. Dla ochrony przed tym, mikrofon osłania się siatka drucianą.

Mikrofony cewkowe
Głównymi elementami tego typu mikrofonów są nabiegunnik będący źródłem stałego pola magnetycznego oraz membrana uformowana do postaci kulistej czaszy (często specjalnie pofałdowana, aby zwiększyć obszar podatności), do której z kolei przymocowana jest cewka nawinięta metodą bezszkieletową. Ruch membrany pod wpływem fali mechanicznej powoduje ruch cewki w polu magnetycznym nabiegunnika, co powoduje powstanie w obszarze cewki sił elektromotorycznych, które to z kolei powodują przepływ prądu. Mikrofony magnetoelektryczne cechuje dobra kierunkowość i skuteczność, uwydatnienie mniejszych częstotliwości akustycznych i rezystancja w granicach kilkuset Ω.

Mikrofony pojemnościowe
Mikrofon pojemnościowy jest wykorzystywany głównie w celach profesjonalnych. Składa się on z dwóch elektrod podłączonych do źródła napięcia stałego - zwykle 48V - tzw. phantom. (Tak duża wartość tego napięcia jest niezbędna do zapewnienia dużej czułości.) Jedna elektroda jest nieruchoma, natomiast druga wystawiona jest na działanie fal dźwiękowych, które zderzając się z ruchomą elektrodą powodują jej drgania. Ponieważ elektrody mikrofonu pełnią rolę okładek kondensatora, to zmiana odległości pomiędzy elektrodami powoduje zmianę pojemności takiego "kondensatora", co z kolei powoduje powstanie składowej zmiennej w stałym napięciu zasilającym kondensator. Jej częstotliwość jest równa częstotliwości padającej fali dźwiękowej. Z uwagi na wysoką impedancję mikrofon musi być podłączony do odbiornika sygnału przy pomocy specjalnego przedwzmacniacza umieszczonego bardzo blisko wkładki mikrofonowej.

Mikrofony piezoelektryczne
Mikrofony piezoelektryczne pod względem elektrycznym są kondensatorami, przetwarzają sygnał akustyczny w sygnał napięciowy, mają dużą wrażliwość na wilgoć i zmiany temperatury. Zbyt duża temperatura powoduje trwałe zmiany w ich działaniu. Ponadto wykazują bardzo dużą impedancję wewnętrzną o charakterze pojemnościowym, co utrudnia łączenie ich długimi przewodami i obciążenie małymi impedancjami. Szeroko natomiast stosowane są jako mikrofony, a ściślej rzecz biorąc – przetworniki, w instrumentach akustycznych. Szczególnie wiernie odtwarzają wysokie tony i są również stosowane jako czujniki ultradźwięków.

..:Współczesne telewizory:..

Kiedyś jedynym możliwym wyborem, był telewizor w technologii CRT. Dzisiaj natomiast wybór jest ogromny. Telewizory plazmowe, LCD, CRT, do tego multum rozmiarów matryc i rozdzielczości takich jak HD Ready i Full HD.

Telewizory LCD (Liquid Crystal Display) - produkowane w wymiarach 17"-50"
Telewizory Plazmowe (PDP) - dostepne wielkości mieszczą się w przedziale 32"-50"

Oba wspomniane typy mogą osiągać przekątne rzędu około 100" ale są to raczej marketingowe ciekawostki, niż produkty które realnie można kupić w sklepach.

Plazmy są droższe i zużywają więcej energii, ale jeśli chodzi o jakość wyświetlanego obrazu to telewizory plazmowe oferują więcej, niż telewizory LCD.


Ekrany LCD charakteryzują się jasnym, białym podświetleniem i "słabą czernią" Natomiast plazma wykorzystuje inne technologie do podświetlania obrazu, dzięki temu czerń jest ciemna i głęboka.

Wczesne generacje telewizorów LCD posiadały wąskie kąty widzenia, oraz często trafiały się egzemplarze z tzw "martwymi pikselami". Obecnie telewizory wykonane w technologii LCD częściowo wyzbyły się tych problemów i są coraz doskonalsze technologicznie.


Telewizor LCD


Telewizory Plazmowe są w pewnym sensie przeciwieństwem telewizorów LCD.
Plazma oferuje: głęboką czerń, wysoki kontrast, idealną ostrość, szerokie kąty widzenia oraz niską wagę. W tym przypadku wadę stanowi niska żywotność oraz wysoki pobór energii.


Telewizor plazmowy


HDTV

Jest to po prostu telewizja wysokiej rozdzielczości (czyli szczegółowości).
Obecnie w telewizorach występują 2 rozdzielczości HDTV:
720p - 1280x720 pikseli - Telewizory z tą rozdzielczością są oznaczane jako HD Ready.
1080p - 1920x1080 pikseli - Telewizory z taką rozdzielczością nazywane są telewizorami Full HD.

Telewizor w standardzie Full HD będzie wyświetlał obraz dużo lepszej jakości, niż telewizor z HD Ready.

Możliwości telewizji HDTV odczuwa się dopiero przy podłączeniu źródła wysokiej jakości (kablówka, satelita). Przy podłączeniu zwykłej, standardowej anteny, obraz na telewizorze HD Ready i Full HD będzie taki sam.

Lodówka

Lodówka

Urządzeniem, które niewątpliwie zrewolucjonizowało proces przechowywania żywności jest lodówka. Jest to kilkusetlitrowa szafa, wewnątrz której temperatura jest obniżona w stosunku do otoczenia. Pierwsza lodówka została skonstruowana w 1914 roku przez Florence Parpart. Istnieją różne typy lodówek. Najbardziej tradycyjnym jest taki, który posiada zamrażalnik w górnej części urządzenia. Są też takie, w których zamrażalnik znajduje się w dolnej części. Istnieją także niezbyt powszechne lodówki typu side by side. Taka lodówka podzielona jest pionowo, po lewej stronie posiada zamrażalnik, a po prawej znajduje się lodówka. Możliwy jest także odwrotny układ. Takie lodówki oferują najwięcej miejsca na żywność, jednak ich wadą jest to, że ciężko w nich zmieścić przedmiotu o dużej średnicy. Od jakiegoś czasu coraz bardziej popularne stają się wersje lodówek do zabudowy, które pozwalają na ładne wpasowanie lodówki w wystrój kuchni. Współczesne lodówki mają coraz więcej funkcji dodatkowych. Należą do nich między innymi ochrona antyszronowa, dozownik schłodzonych napojów, osobne pojemniki na warzywa i nabiał. Można też kupić lodówki z ochroną antybakteryjną. Ich wnętrza są pokryte specjalnymi enzymami, które niszą bakterie.